Η επιμονή των δημοτικών αρχών να τσιμεντοποιηθεί το Πατινάζ φάνηκε από την επαναφορά στο προσκήνιο του έργου της κατασκευής του 5ου βρεφονηπιακού σταθμού και πάλι στην συγκεκριμένη θέση, μέσα στο Μπαρουτάδικο, την άνοιξη του 2018. Ο αγώνας κατοίκων του Αιγάλεω από το 2011, οπότε και προτάθηκε η κατασκευή του συγκεκριμένου έργου, μέχρι και το 2014 που ακυρώθηκε, φαίνεται ότι δεν έκαμψε την βούληση κάποιων ομάδων συμφερόντων της πόλης να επανέλθουν με δήθεν ανανεωμένη πρόταση. Η πρόταση αυτή που υποτίθεται ότι ενσωμάτωσε τις ενστάσεις των κατοίκων, εμφανίστηκε με “βιοκλιματικό” χαρακτήρα, θέλοντας να πείσει ότι υπάρχει και φιλοπεριβαλλοντικό τσιμέντο.
Αρκετοί, αλλά όχι όλοι, από τους αιγαλιώτες και τις αιγαλιώτισσες, που είχαμε τρέξει τον αγώνα στην πρώτη του περίοδο, μαζευτήκαμε άμεσα προκειμένου να αποτρέψουμε τη νέα απόπειρα τσιμεντοποίησης του Πατινάζ. Στην πρώτη συνέλευση, που έγινε αμέσως μόλις μαθεύτηκε η επαναφορά της πρότασης από μεριάς της δημοτικής αρχής, υπήρχαν κάποιοι περίοικοι και, οι υπόλοιποι, γνωστοί και γνωστές μεταξύ μας όχι μόνο γιατί είχαμε τρέξει τον συγκεκριμένο αγώνα αλλά και γιατί είχαμε συμπράξει στην πόλη στα πολλά μέτωπα που είχε ανοίξει η επιβολή των μνημονίων. Οι αμέσως επόμενες συνελεύσεις χαρακτηρίστηκαν, ωστόσο, από μια ποσοτική φθορά που οδήγησαν, εντέλει, στη μετατροπή της συνέλευσης αγώνα για την υπεράσπιση του Μπαρουτάδικου σε μια ολιγομελή “επιτροπή” χωρίς καν συλλογικό σώμα εκπροσώπησης. Οι ερμηνείες μπορεί να είναι πολλές (μοιρολατρία, εγκλωβισμός στην απάθεια, αδιαφορία, ιδεολογικές αγκυλώσεις, πολιτική επιπολαιότητα, κουλτούρα της ανάθεσης, κοκ) αλλά η πραγματικότητα παραμένει μία και επίμονη. Έτσι, το κείμενο αυτό δεν επιδιώκει στο προκείμενο να ασκήσει ούτε κριτική ούτε αυτοκριτική για την κατάσταση που διαμορφώθηκε, παρότι αυτά αποτελούν βασικές συνιστώσες στην υποστασιοποίηση ενός συλλογικού αγώνα και κάποια στιγμή θα πρέπει να διατυπωθούν. Προς το παρόν, κάνουμε μια διαπίστωση την οποία θεωρούμε καταλυτική, ωστόσο, για τη συνέχεια ή μη ύπαρξης της συνέλευσής μας. Η άποψή μας για τον χαρακτήρα του αγώνα δεν περιστάλθηκε ποτέ στη στιγμή της φυσικής σύγκρουσης με τους εργολάβους και τη δημοτική αρχή αλλά επιδίωκε μια διαστολή του αγώνα με την αξιοποίηση, όπως πρεσβεύουμε για κάθε ελεύθερο και ανοιχτό δημόσιο χώρο (όπως δηλαδή την εννοούμε εμείς σε αντιδιαστολή με την καπιταλιστική αξιοποίησή των δημόσιων χώρων με γνώμονα την αισχροκέρδεια και την περιβαλλοντική καταστροφή), του Πατινάζ. Πιστεύουμε ότι όταν εμφανιστούν οι μπουλντόζες θα εκφραστεί ούτως ή άλλως μια αντίθεση από μεριάς των αντιστεκόμενων. Οι όροι, ωστόσο, αυτής της αντίθεσης θα είναι σαφώς καλύτεροι προς το συμφέρον των κατοίκων αν, εν τω μεταξύ, είχαν οικειοποιηθεί το Πατινάζ ως χώρο κοινωνικής αντίστασης.
Με δεδομένη την αδυναμία όλων των αποπειρών μας τους προηγούμενους μήνες να ανατρέψουν την κατάσταση και να διαμορφώσουν μια αποτελεσματική προοπτική που να υποστασιοποιεί το έμπρακτο ενδιαφέρον ανθρώπων για μια μαχητική συνέλευση και έναν αδιαπραγμάτευτο αγώνα με αντίστοιχα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά, θεωρούμε ότι η υποκατάσταση μιας συνέλευσης από ολιγομελές επιτροπάτο μόνο κακό μπορεί να προσφέρει στον ίδιο τον αγώνα. Αρνούμαστε να αναπαράγουμε την κουλτούρα της ανάθεσης και της εργολαβίας ως απόρροια της γενικότερης πολιτικής και κοινωνικής μας στάσης. Ως εκ τούτου, η συνέλευση αγώνα για την υπεράσπιση του Μπαρουτάδικου αυτοδιαλύεται, ευελπιστώντας στην καλύτερη περίπτωση να διευκολύνει άλλες τυχόν κοινωνικές δυνάμεις που ενδιαφέρονται να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην τσιμεντοποίηση του Πατινάζ.
Ας είναι...
Ραντεβού μπροστά στις μπουλντόζες
Συνέλευση αγώνα για την υπεράσπιση του Μπαρουτάδικου
