Η Αλεξάνδρα είχε
τα δικά της ριζώματα στο Αιγάλεω και την Αγία Βαρβάρα. Όπως είχε και στη Γαλλία
αλλά και στα Χανιά. Όπου κι αν ρίζωσε, έστω και για λίγο, δεν έμεινε αμέτοχη
στις κοινές υποθέσεις. Και ήταν
διακριτικός και αξιοπρεπής φορέας μιας αντίληψης για το πολιτικό, διαμετρικά
αντίθετης από της έννοια της κυρίαρχης που θέλει την ενασχόληση με τα κοινά
ταυτόσημη με την διαχείριση της εξουσίας, με το κυνήγι της πολιτικής υπεραξίας
και της ματαιόδοξης ιδιοτέλειας. Η ελευθερία, η ισότητα και η αδελφοσύνη, σε
κάθε συσχέτιση με την Αλεξάνδρα επέστρεφαν στις πρωτογενείς πηγές της έμπνευσής
τους, εκεί που πρωτολαλήθηκαν ως απόπειρα αποκαθήλωσης της κακοφορμισμένης
ιερότητας των καταπιεστών, για να γίνουν κοινή συνείδηση των από τα κάτω στον
αγώνα για την κατοχύρωση του αυτοκαθορισμού τους.
Σε ό,τι μας αφορά
αγωνιστήκαμε μαζί στη Λαϊκή Συνέλευση
Αιγάλεω (ως βασικός πυλώνας στην απόπειρα να απαντηθούν οι μνημονιακές
ντιρεκτίβες χωρίς τα καρκινώματα το εθνικισμού και του ρατσισμού) αλλά και στον
αγώνα που ακολούθησε για την υπεράσπιση του Μπαρουτάδικου από τους εργολάβους
μέχρι που ο αγώνας αυτός νίκησε. Συμμετείχε στην κατάληψη Σινιάλο και δεν
έλειπε, φυσικά, από κάθε κίνηση στήριξης των εργασιακών δικαιωμάτων με τον δικό
της -πάντα επεξηγημένο συλλογικά- διακριτό
τρόπο.
Ξέρουμε ότι η
Αλεξάνδρα μισούσε τις νεκρολογίες. Η ανάγκη όμως για αυτές τις γραμμές έχουν να
κάνουν με εμάς τους ίδιους. Δύσκολο να αντέξουμε αυτό το κενό μέσα και ανάμεσά
μας. Ας γεμίσει με μια κοινή υπόσχεση να συλλογικοποιούμε διαρκώς τα μοναδικά
χαρακτηριστικά της Αλεξάνδρας.
Καλό μας αγώνα,
πιο μόνοι και μόνες, όχι όμως λιγότερο δυνατοί και δυνατές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου